BLIK OP DE TOEKOMST met Eline De Clercq: "We moeten kunst naar de straat brengen"

Eline, We kennen jou uit een vorige DNG (maart -mei 2020) waarin je een reeks schilderijen toont met portretten van vrouwen uit de cultuursector, een selectie van gezichten uit het publiek. Heb je de indruk dat culturele expressie wordt bepaald of beperkt door identiteit?

“Voor mij zijn identiteit en culturele expressie met elkaar verbonden, en cultuur is een onderdeel van die identiteit. Kunst staat toe om beiden in vraag te stellen, om meerdere culturen te leren kennen en om identiteit als iets in evolutie te beschouwen.”

Je schildert bomen en vrouwen. Vanwaar die keuze?

“De vrouwenportretten zijn eigenlijk altijd een fascinatie geweest, al van kinds af aan heb ik grote bewondering gehad voor de enorm sterke vrouwen van Rubens en Van Dyck. Door hen wou ik schilder worden. Het is pas later dat ik ontdekte dat al die schilderijen door mannen zijn gemaakt, en je als vrouw een uitzondering bent in dit genre. De bomen zijn mijn tweede grote fascinatie: de natuurlijke abstractie in de vorm van bomen zijn een welkome afwisseling met de portretten. Ik wil me ook meer verdiepen in de milieu-gerichte identiteit, zoals Dr. Susan Clayton beschrijft, en de invloed die dit heeft op ons gedrag en bewustzijn.”

Waarom ben je beginnen schilderen?

“Om deel uit te maken van de familie van de schilders, nog voor ik kon schrijven wist ik al dat ik schilder wou worden. Ik zal toen een jaar of vijf geweest zijn, en ik was in het museum van schone kunsten onder de indruk van al die grote schilderijen met godinnen en koninginnen. Jaren later heb ik beseft dat ik toen al een lesbische identiteit aan het ontwikkelen was, en dat ik op zoek was naar vrouwen die buiten de norm vallen, in deze schilderijen worden vrouwen getoond die niet conform de maatschappelijke rol van huisvrouw of dienstmeid zijn.”

Zijn er leegtes, beperkingen, hindernissen die je ervaart in de culturele sector? Zie je een evolutie? Hoe zou je willen dat dit evolueert?

“Ik denk dat door de sociale media er een grote democratisering aan de gang is in de kunstwereld. Iedereen kan steeds meer mee beslissen wie kunst maakt, wat belangrijk is en hoe het gelezen wordt. Met terugwerkende kracht zal er een evaluatie gemaakt worden van welke kunst er toe doet, wie het heeft gemaakt en wie wordt er beter van.”

Hoe kan een organisatie als het Vermeylenfonds culturele expressie stimuleren?

“Door een platform te bieden aan kunstenaars waarbij er naar een goede balans wordt gekeken naar de diversiteit van de kunstenaars. Nog altijd wordt er veel gediscrimineerd, al is het heel snel aan het verbeteren, en is er nood aan een meerstemmig beleid in de kunst. Ook door kunstenaarscorrect te betalen voor het werk dat ze leveren, stimuleer je expressie, er is niet zoiets als een gratis tentoonstelling: de kunstenaar heeft daar hard voor gewerkt en zou daar ook voor verloond moeten worden.”

Hoe schat je de impact in van kunst en cultuur op onze samenleving?

“Als mensen evenveel informatie zouden krijgen over kunst als dat ze krijgen over sport dan zou men met kunst veel meer publiek bereiken. Door kunst op een sokkel te zetten maak je kunst niet toegankelijker, maar door kunst naar het straatniveau te brengen en mensen te betrekken in de onderliggende thematiek kan je een positieve invloed hebben in hun leven en dan wordt kunst iets waardevol.”

Waar ben je nu mee bezig? Wat zijn je dromen voor de toekomst?

“Ik ben in Borgerhout een Art Club aan het oprichten, waarbij jongeren gemotiveerd worden om zelf een organisatie op te starten die kunst en cultuur verbindt. Borgerhout zit vol kunstenaars die daar een studio hebben, maar toch is er een kloof tussen deze scene en de lokale jeugd. Als kunstenaar wil ik een ondersteunende rol hebben in het ontwikkelen van nieuw talent.”

 Sarah Mistiaen